Ommetje Nikko
Voor Nikko zijn we letterlijk een eindje uit onze weg gegaan: Takayama, Nikko en Kyoto liggen niet bepaald in een rechte lijn zoals je kan zien, maar dat deden we met een goeie reden.
We reizen, natuurlijk per trein, van Takayama naar Utsonomiya zonder veel noemenswaardige incidenten, ja hier kan dat. Op perron 7 wacht een treintje, Harry Potter waardig: de “Nikko Herritage Railway”. Veel trager en minder luxueus dan het technologische hoogstandje “Shinkanzen” dat dit ommetje mogelijk maakte, maar compleet met goud bruine afwerking en stoomfluit. Het fantasietje wordt compleet bij aankomst in het oudste station van Japan met op de achtergrond de rode gloed van de ondergaande zon op de bergen.
Alweer feest
Mei brengt Japan dreigende regenwolken, maar dus ook volksfeesten en gezien het succes van het vorige (zie
Sumo) kijken we naar deze met veel verwachting uit. 17 en 18 Mei zijn dan ook het Binkom Kermis van Nikko. Het effectieve programma is eerst moeilijk te achterhalen: geen flyers of aanwijzingen, toch zeker niet in het Engels.
Na 10 dagen brengt het eindeloos gepuzzel voor de simpelste dingen wat frustratie mee, gelukkig brengt oefening ook kunst en vakantie rust. Na wat gepalaver met onze gastvrouw en wat kansberekening, besluiten we 11 uur in de voormiddag. We komen aan midden in de voorbereidingen, wat al beter is dan een uur na de feiten (zie Gifu, nee geen link het was dan ook gedaan als we toekwamen). Een gesprek met een vriendelijke fietser en zijn vrouw leert ons dat het evenment van de dag “boogschieten te paard” is en geen “1000 warriors parade”zoals de gids aangaf en dat vanaf 13u. Ook zij kennen weinig engels, maar de paar woordjes zijn genoeg en het enthousiasme is onevenaarbaar.
Met 2 uur te doden gaan we op zoek naar ander vertier. In de rayon randanimatie voor de tempel vinden we een authentiek uitgedost meisje met dito entourage. Ze zet thee en deelt die met een ceremoniele elegantie uit aan haar bezoekers die de meeste prima ballerina’s doet verbleken tot kreupele dronken nijlpaarden. Ze blijkt een geisha leerlinge. Geisha’s of gezelschapdames worden in het westen al snel vergeleken met prostituees. Laat me je geruststellen of ontgoochelen; Een Geisha is evenveel een prostituee als uw tuinman of Belgacom aansluiter een pornomodel. Mocht u daar toevallig toch mee zijn gezegend, ik vermoed dat er in Brustem geen thee wordt uitgedeeld.
Wat spannend genoeg was voor een Mythbusters aflevering is dat zeker voor ons. Vooral lokale, maar ook minder lokale helden racen met paarden naar de tempel. Onderweg staan 3 doelen, zo’n 80 meter van elkaar. Het spel is zo simpel als de kunst complex: in volle vaart de 3 doelen raken met pijl en boog. Pittig detail: je hebt daar beide handen voor nodig waardoor je je paard met je knieëen bestuurt. We kunnen je vervelen met de historische uitleg, maar daar heb je google voor. Het volstaat te zeggen dat wat de jongens klaarspeelden je zelfs niet in een Hollywood film kan plakken, het zou simpelweg ongeloofwaardig zijn.
en hij zag dat het goed was...
Tosho-gu
Tosho-gu is een van de oudste tempels van Japan compleet met voorraadschuren, een waterhuis en zijtempels voor de “Crying dragon” en de “Sleeping cat”. “Crying dragon” bleek een foute vertaling voor “Screaming dragon”, maar achteraf gezien was dat misschien niet zo toevallig.
Sake
Ons kick ass 1300Y (zo’n 13€) combinatie ticket geeft ons recht op het tempeltje met die intrigerende naam dus besluiten we onze schoenen bij de overige 100 in het rek te schuiven. Ons bezoek begint achter het “altaar” met een vermoedelijk zeer complete en verhelderende uitleg, jammer genoeg enkel in het japans. Om te besluiten maakt de monnik een scherp geluid door 2 stokken op elkaar te slaan. De metalen kommen voor de boedha beelden achterin resoneren en maken een typisch zen geluid dat door de andere toeristen op veel aah’s en ooh’s wordt ontvangen. Het hek wordt geopend en onze kudde schuift door richting uitgang waar we, geïnspireerd door het net ervaren mirakel, van de overige monniken amuletten en belletjes kunnen kopen aan eerder religieuze dan democratische prijzen. We zijn niet onder de indruk, daar diende de les fysica dus voor, dank u mervouw Van Herck.
We besluiten verder te gaan, misschien is die “Sleeping cat” meer soeps. Een lange stenen trap brengt ons bij de “inner tempel” omringd door gigantische hardhout bomen. Je moet het ze geven: ze weten wel waar ze moeten gaan wonen. Op adem komend kijken we naar het enigsinds vertrouwde beeld tot het ons ineens duidelijk wordt: “Kunfu Panda!”. Sorry, maar een leeuw, een ooievaar én een schildpad? Aanklagen voor copyright die panda verzinners en u kan u tempel verven en borstellen zonder die pottekes kermis markt op het binnenplein. Voilà daar begint die boedha ook al van te lachen.
Bij het verlaten van de tempel lopen we pal op de voorbereiding van de samourai op het binnenplein. Morgen is dus toch de aangekondigde parade van de 1000 krijgers. Het gebeuren heeft iets, iets authentiek gezellig. In alle geval oneindig veel echter dan de tempel zelf. Bij deze dan toch weer blij.
Japanse kermis escargot variant
Dan toch reisadvies:
Of je naar Nikko moet komen? Als het niet de 17 of de 18 Mei is zouden we er niet voor uit onze weg gaan, anders nog een 2de keer ook. Mocht je gaan: kermis of niet, sla de tempel over. Er zijn er veel mooiere in Japan zonder alle commerciële miserie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten