Japanalicious dag 1 Tokyo – Proper, stipt, gastvrij, hulpvaardig, niet zo’n talenknobbel, verdraagzaam en gokverslaafd.

Proper gearriveerd

Met 8 uur jetlag en een slecht “English breakfast” achter de kiezen landen we op Narita Airport. Het was enigsinds anders dan we ons hadden ingebeeld; rustig, iets wat ouder maar zeer goed onderhouden en proper. Vooral proper valt op, later bij het nemen van de trein zou onze mond openvallen van verbazing wanneer het koppel naast ons opstaat en hun stoelen onmiddelijk werden gereinigd. Toen werd het ook ineens duidelijk waarom Jappen door het station van Brussel Centraal waggelen als smetvrezende eendjes die ieder moment kunnen worden aangevallen door rondzwervende resten Quick of leeggoed van “residenten”. De trein komt aan, op de minuut en op de centimeter...

? Oink, Ah-riwatte ?

Eens aangekomen beginnen we aan de zoektocht naar ons hotel en dat bleek al snel moeilijker dan verwacht. De wegwijzers zijn chaotisch en het stratenplan, is strak als hun architectuur. Straatnamen, hotels en bezienwaardigheden zijn maar sporadisch aangeduid en vaak geschreven in Japanse karakters of simpelweg niet te onthouden. Gelukkig zijn Japanners vaak gastvrij en vol van goede bedoelingen, zelfs al ontbreekt bijna altijd de geringste kennis van het engels. De communicatie problemen geven een extra avontuurlijke dimensie, ook al betekent het een behoorlijk blokje omlopen na 14 uur reizen.

Scherpenheuvel in’t rood

We slenteren door de straten zover als onze voeten ons nog dragen willen. Vechtend tegen de slaap vinden we een gigantisch rood complex verscholen tussen de vele grijze blokken. De ingang krioelt van schoolgaande kinderen, compleet extatisch over hun trip of gewoon omdat het Jappen zijn die op de foto mogen. Het doet sterk denken aan Scherpenheuvel; de schoolreizen, hordes prularia en snoep verkopers. Nog maar is het bewijs dat we allemaal hetzelfde zijn, gewoon anders verpakt. Verderop wordt het duidelijk dat de tempel voor sommige meer is dan een religieus educatief oord. Tenmidden van de toeristen staan gelovige, integer biddend en o zo verdraagzaam voor de gapende toerist. We betuigen ons respect, offeren en krijgen in ruil een antwoord op 1 van onze duizende vragen uit 1 van de duizende schuifjes.

Knikkers op zoek naar rijst

De gemiddelde Jap gokt meer dan gemiddeld. In de smalle met neon uithangborden verlichte straatjes vind je tussen de gezellige restaurantjes, gigantische speelhallen. Ze schreeuwen om aandacht als toevallig hun deuren opengaan bij het voorbijgaan. Duizenden metalen knikkers maken een oorverdovend lawaai wanneer ze winst of verlies bepalen voor hun vaak kortstondige eigenaars als ze langs de nageltjes naar beneden stuiteren. Voorzichtig verkennen we de ontspanningswereld van de voornamelijk in kostuum geklede heren, niemand merkt ons op, enkel de knikkerverkopers. De verbazing moet ons op het gezicht gestaan hebben, ze glimlachen even en doen teken dat het ok is foto’s te nemen.